قد کشیدن در کوارتر چهارم - وبلاگ بازی

به گزارش وبلاگ بازی، شب صعود بسکتبالیست ها به جام جهانی بزنگاهی بود که جوان های مستعد بسکتبال را وادار کرد یک شبه قد بکشند.

به گزارش وبلاگ بازی ، محسن آجرلو - بیش از هر چیز شبیه خود زندگی بود. درست مثل آن برهه هایی از زندگی که تکیه گاه هایت به هر دلیلی شانه خالی می نمایند یا دیگر وجود ندارند. مانند آن روزهایی که می فهمی فقط خودت هستی و خودت و باید هرطور شده گلیمت را از آب بکشی بیرون. همان بزنگاه هایی که به یکباره بزرگ می شوی و قد می کشی. آن هم به اجبار زمانه که چه اجبار خوب و سازنده ای است. واجب است و در زندگی هرکس که به وجود بیاید چالش مبارکی است. سختی دارد، حس تنهایی را با دوز بالا به رگ هایت می ریزد اما حس بعد از آن، نشئگی دائمی با خودش دارد. حسی شبیه حسی که حالا محمد جمشیدی و بهنام یخچالی و برخی هم تیمی های دیگرشان با تمام وجود حسش می نمایند.

زندگی برای خیلی ها همینطوری پیش می رود. برخی در کودکی و زمانی که شاید لازم نباشد در یک شب به اندازه بیست سال بزرگ می شوند و برخی آرام آرام و سانت به سانت قد می کشند. عده ای هم البته تا زمانی که رفته رفته به میانسالی برسند، حس بزرگ بودن را درک نمی نمایند مگر با گذشت روند طبیعی روزگار. آن جا دیگر شبیه کشیدن درد یک دندان کرم خورده و پوسیده است یا سیلی محکمی که قرمزی اش نهایت دو سه روز میهمان صورت است. -

هرکس برای خودش یک ماجرای بزرگ شدن دارد که حتی با وجود شباهت، مختص و برای خودش است. به هیچ کس دیگر هم شبیه نیست. کیفیت و حس و حالی که در این مسیر تجربه می کنیم همتای اثر انگشتمان است و منحصر بفرد.

***

تیم بسکتبال ایران هم حالا یک یک تجربه منحصر به فرد و مختص خودش دارد. بهنام و محمد و دیگر بازیکنان تیم ملی بسکتبال اگرچه قدری دیر اما بالاخره بزرگ شدند. اتفاقی که برای بسیاری از ورزشکاران رشته های تیمی ایران از جمله بسکتبال نمی افتد اما آن ها هزاران کیلومتر دورتر از وطن و در مانیل فیلیپین، بالاخره تا آن جا که باید قد کشیدند و بزرگ شدند. رشدی که ربطی به صعودشان به جام جهانی ندارد و به حسی است که در تمام ماه های گذشته منتظرش بودیم متصل است. همان نگاه مطمئن، همان چشم های مصمم که برق رها شدن از تکیه گاه های گذشته را در خودش داشته باشد و باور کنیم بزرگ شدن شان را. باور کنیم که این بار دیگر فهمیده اند دیگر نمی توانند به دیگران تکیه نمایند و حالا باید خودشان تکیه گاه باشند.

***

دیدار حساس و عجیب بسکتبالیست ها در مانیل، نقطه عطف فوق العاده و شیرینی بود. جایی که شاید تا کوارتر و دقایق سرانجامی هم بازیکن ها منتظر یک منجی بودند تا بیاید و سوپرمن وار مثل روزهای اوج صمد و حامد از تمام توپ ها امتیاز بسازد و ورق را برگرداند. با این حال نزدیک شدن به سرانجام بازی و حس کردن باختی که کار صعود را سخت تر می کرد، جرقه ای بود برای تکمیل رشد تیم و رها شدن شان کامل شان از تکیه گاه های همیشگی.

***

تاثیرگذاری 30 و 25 از سوی جمشیدی و یخچالی و 26 و 21 امتیازی که از سبد فیلیپین گرفتند، نشانی از همان نقطه اتکای کامل تیم به این دو بازیکن و البته تکمیل خودباوری این دو بازیکن است. مانیل میدانی بود برای شروع پروسه کامل شدن جمشیدی و یخچالی و تبدیل شدن دو بازیکن مستعد و خوب به ستاره های تیم. ستاره هایی که در مجموع شصت درصد از امتیاز های تیم را به طور مستقیم وارد سبد حریف کردند و روی امتیاز های دیگر هم به طور مستقیم تاثیر گذار بودند.

***

در صحنه هایی که کار گره می خورد، این بار دیگر صمدی نبود تا توپ را بردارد و به دل دفاع حریف ببرد. دیگر حدادی نبود که زیر سبد را بیمه کند و یکی یکی پرتاب پنالتی بگیرد و تمام توپ های زیر سبد را بدون پرش به سبد فیلیپین بیندازد. این بار دیگر محمد جمشیدی بود که با حرکت های انفجاری به دل دفاع حریف می زد و سه گام را با دست هایش وصل می کرد به سبد. این بار بهنام یخچالی بود که دریبل می زد و از میانه زمین توپ را به زمین حریف می فرستاد و سه امتیازی می زد. مانیل برای بسکتبال ایران جایی بود که ستاره های بالقوه با اجبار بالفعل شدند و یک شبه قد کشیدند.

قد کشیدن در کوارتر چهارم

بازی با فیلیپین بیش از هرچیز شبیه زندگی بود و اصلا زندگی یعنی همین. و چقدر خوب که بجای صمد و مهدی و حامد می توانیم به بهنام و محمد و دیگران تکیه کنیم و مطمئن باشیم که اگر هم زورشان نرسد، بازهم ستاره اند و می توانند نقطه اتکایی باشند برای دیگران.

جمشیدی و یخچالی اگرچه بخاطر حضور بزرگترهایشان، قدری دیر پروسه استقلال و متکی به خود بودنشان تکمیل شد اما حالا می توانند مقدمه ای باشند برای امثال نوید رضایی فر و دیگر جوان هایی که حالا دیگر آن ها هم مجبورند اندکی دیگر به اجبار زمانه قد بشکند. حالا شاید در بزنگاه های دیگری که در روزها و سال های آینده پیش روی بسکتبال ایران قرار گرفته است. - 4،1