نخستین سریال ترسناک ایرانی در راه است - وبلاگ بازی

به گزارش وبلاگ بازی، روزنامه شهروند: این روزها در فضای مجازی و نیز در دکه ها و فروشگاه های فروش اقلام فرهنگی شاهد تبلیغاتی هستیم که از انتشار قریب الوقوع سریال احضار خبر می دهند. تبلیغاتی که بیشتر روی این نکته پایدار شده که احضار نخستین سریال ترسناک ایرانی است که قرار به زودی در شبکه نمایش خانگی توزیع گردد....

درباره احضار

سریال ترسناک احضار را رامین عباسی زاده ساخته و در عین حال تهیه نمایندگی کار نیز برعهده او بوده است. این سریال که ادعا می گردد نخستین سریال در ژانر وحشت است، ظاهرا داستانی با موضوع اجنه، ارواح و روابط بین این موجودات را روایت می نماید. البته خلاصه داستانی که از طرف روابط عمومی سریال منتشر شده، اشاره ای به این مضامین ننموده و تنها در یک جمله مبهم آورده: اغلب ترس ها با شناخت از بین می روند، اما ترس هایی که تا مرگ ناشناخته می مانند، هرگز رهایمان نمی نمایند.

نکته جالب دیگر در خصوص سریال احضار ترکیب بازیگران آن است. در شرایطی که سریال های شبکه نمایش خانگی در هر چه قطورتر کردن فهرست نام های بازیگران شان با هم رقابت می نمایند، احضار مسیری کاملا برعکس رفته و از بازیگرانی کاملا ناشناس استفاده نموده؛ بازیگرانی چون الهه جعفری، شهریار ربانی، کیمیا ملایی، بنیامین پیروانی، یاسمن همتی، حسین صیف، نرگس امینی، شیما مرزی، مریم عباس زاده و... که هیچ کدام نام هایی آشنا برای مخاطب به شمار نمی آیند. حالا این که چه عاملی موجب شده رامین عباسی زاده به این ریسک دست بزند، می تواند دو پاسخ کاملا متفاوت داشته باشد که هر دو به نتایجی یکسره متفاوت نیز ختم می شوند.

یا این که عباسی زاده از کیفیت کارش و تاثیرگذاری آن اطمینان صددرصدی داشته و نخواسته با ردیف نموده نام ها حواس تماشاگر را از رخدادهای فیلم به سمت ویترین منحرف کند (و البته در کل سینمای وحشت، سینمای ستاره ها نیست و در خود هالیوود هم کمتر فیلم ترسناکی سراغ داریم که از ستارگان درجه یک بهره برده باشد)؛ که در این صورت می توان به تماشای احضار امید بست، به خصوص که در زمان پیش فراوری این کار بارها اعلام شد احضار به خاطر ماهیت ژانری، بخش عمده بازیگرانش را به وسیله فراخوان استعدادیابی انتخاب نموده؛ که این رویکرد آگاهانه می تواند امیدها را افزایش دهد. دلیل دیگر اما این می تواند باشد که اوضاع نحیف اقتصادی سریال سبب این رویکرد شده، که در این صورت از همین حالا تکلیف احضار را می توان روشن شده دانست، که در این بازار بشدت رقابتی با بودجه ای نحیف نمی توان به رقابت شهرزادها رفت...

رامین عباسی زاده کیست؟

آنهایی که نام رامین عباسی زاده برایشان آشناست، بی شک با نام او به یاد سریال هایی چون او یک فرشته بود، سقوط یک فرشته، کت جادویی، پلیس جوان و پریدخت می افتند؛ که رامین داستان ما آنها را تهیه نموده. سریال هایی که به خصوص دو تای اولی با مایه های آشکار و نهان وحشت نشان می دهند که ظاهرا علاقه به این ژانر در این تهیه نماینده ریشه دار است...

عباسی زاده اما در احضار کارگردانی کار را نیز خود برعهده گرفته، که باید دید این نخستین تجربه او در این زمینه به بار خواهد نشست یا او نیز به سرنوشت تهیه نمایندگانی دچار خواهد شد که با برداشتن بیش از یک هندوانه بیشترین آسیب را به نتیجه کارشان وارد آورده اند...

آیا احضار پیروز خواهد شد؟

پاسخ این پرسش چندان آسان نیست، به خصوص از این جهت که به رغم این که ژانر وحشت در ایران، ژانر پرهواداری ا ست و فیلم های ترسناک همواره در بازار زیرزمینی جزو پرفروش ترین ها بوده اند، اما تعداد آثار ترسناک تلویزیون و سینمای ایران حتی به تعداد انگشتان دو دست هم نمی رسد؛ که این نشان از سختی ساخت آثار ترسناک و عدم اطمینان سینماگران این دیار به سلیقه مخاطبان دارد؛ که همین هم کار احضار را نیز سخت جلوه می دهد...

موزه ترس

در حدود 90 سالی که از عمر سینمای ایران می گذرد، شاید بتوان پیروز ترین فیلم ترسناک سینمای ایران را شب بیست ونهم حمید رخشانی دانست. فیلمی که داستانی درباره آل و سایر خرافه های فرهنگ ایرانی روایت می کرد و با همین هم توانست مو بر اندام تماشاگرانش سیخ کند. بعد از شب بیست ونهم؛ سینمای ایران با این که در آثاری چون آل، رز زرد، خوابگاه دختران، اثیری، اقلیما، حریم، پستچی سه بار در نمی زند، پارک وی، خواب لیلا، زنگ ها، کلبه و حتی ماهی و گربه به سوی سینمای وحشت رفت، اما این نکته که هیچ کدام از این آثار نه به عنوان فیلم ترسناک شناخته شدند و نه این که تماشاگران را ترساندند، سختی کار فیلمسازان را در ورود به این حیطه آشکارتر می نماید....

یک بار در گزارشی در این صفحه نوشتیم که انگار سینماگران ایرانی از این که فیلم شان ترسناک لقب بگیرد، خجالت می کشند و برای همین به بیراهه می زنند و فیلم هایی با پتانسیل ترس آفرینی را پر می نمایند از انواع بیانیه های اجتماعی و سیاسی و حتی روانشناسانه؛ مثل اثیری، یا پارک وی که می توانست یک اسلشر تکان دهنده باشد، یا مثل خوابگاه دختران که سرگردانی کارگردانش بین کمدی و ترس فیلم را به کاریکاتوری تبدیل کرد، یا حتی مثل ماهی و گربه که ایده های فرمی کارگردان نفس فیلم را گرفت...

حالا باید دید احضار هم به این آسیب ها گرفتار شده یا این که رامین عباسی زاده توانسته از این مهلکه به سلامتی بگذرد. باید منتظر ماند و دید!