تلسکوپ هابل ابعاد بزرگ بزرگ ترین دنباله دار کشف شده را تأیید کرد - وبلاگ بازی

به گزارش وبلاگ بازی، رصدهای تازه تلسکوپ فضایی هابل تأیید می نماید که دنباله دار غول پیکر برناردینلی-برنشتاین با ابعادی 3 برابر شهر تهران، در واقع بزرگ ترین دنباله داری است که تا کنون دیده شده است.

بر اساس بیانیه ناسا، هسته (یا مرکز جامد) این دنباله دار که با نام C/2014 UN271 یا برناردینلی-برنشتاین (Bernardinelli-Bernstein) و به اختصار بی بی (BB) شناخته می گردد حدود 129 کیلومتر طول دارد که 3 برابر شهر تهران و حدود 50 برابر بزرگ تر از میانگین هسته دنباله دارهاست.

دیوید جویت (David Jewitt) یکی از نویسندگان مطالعه تازه ای که مقدار دنباله دار را تأیید می نماید و 12 آوریل (23 فروردین) در نشریه استروفیزیکال ژورنال لترز (Astrophysical Journal Letters) منتشر شده است، گفت: این دنباله دار به معنای واقعی کلمه نوک کوه یخ و نشانه ای برای هزاران دنباله داری است که در نقاط دورتر منظومه شمسی و بسیار کم نور هستند.

ناسا هم در این زمینه اعلام نمود: ما همواره فکر می کردیم که این دنباله دار باید بزرگ باشد، زیرا در چنین فاصله ای بسیار درخشان است. اکنون تأیید می کنیم که واقعا چنین است.

این دنباله دار هم اکنون از زمین دور است و با سرعتی حدود 35 هزار و 405 کیلومتر بر ساعت، به سیاره ما نزدیک می گردد. دنباله دار برناردینلی-برنشتاین، بیش از 1 میلیون سال است که به سمت خورشید در حرکت است اما جای نگرانی نیست زیرا به گفته ناسا نزدیک ترین فاصله ای که به ما خواهد داشتف حدود 1.6 میلیارد کیلومتر است که حتی تا سال 2031 میلادی (1410 خورشیدی) به آن نخواهد رسید.

پیش از این، دنباله داری که عنوان بزرگ ترین هسته را در اختیار داشت، C/2002 VQ94 بود که در سال 2002 مشاهده شده و حدود 96 کیلومتر عرض داشت.

این غول دنباله دار نو برای نخستین بار در سال 2012 مشاهده شد. چند سال بعد، اخترشناسان پدرو برناردینلی (Pedro Bernardineli) و گری برنشتاین (Gary Bernstein) آن را در داده های آرشیوی جمع آوری شده به وسیله آنالیز انرژی تاریک (Dark Energy Survey) در رصدخانه بین آمریکایی سرو تولولو (Cerro Tololo) در شیلی شناسایی کردند.

از زمان کشف اولیه، این جرم با استفاده از مجموعه وسیعی از ابزارها ازجمله تلسکوپ های زمینی و تلسکوپ های فضایی مانند هابل مطالعه شده است. با مشاهدات هابل، پژوهشگران خاتمه توانستند رسما مقدار بزرگ این گلوله برفی کثیف را تأیید نمایند.

دنباله دارها را به این علت گلوله های برفی کثیف می نامند که از سنگ، یخ و دیگر مواد و بقایای فضایی تشکیل شده اند، اگرچه می توانند ازنظر ترکیب متفاوت باشند. در این نقطه از مدار دنباله دار برناردینلی-برنشتاین، که فقط حدود 3.2 میلیارد کیلومتر از خورشید فاصله دارد، این جرم یخی دارای دمای حدود منفی 211 درجه سانتی گراد است.

در حالی که از نگاه عادی سرد محسوب می گردد، این دما به مقدار ای گرم است که به کربن مونوکسید، اجازه چگالش (فرآیندی که طی آن مواد جامد به گاز تبدیل می شوند) از سطح سنگی دنباله دار می دهد و یک گیسو (Coma) ایجاد می نماید؛ پوشی از غبار و گاز که مرکز جامد دنباله دار را دربر گرفته است.

من-تو هوی (Man-To Hui) سرپرست تیم پژوهشی از دانشگاه علم و صنعت ماکائو اظهار داشت: این یک جرم شگفت انگیز است، با توجه به اینکه وقتی هنوز این قدر از خورشید فاصله دارد، بسیار فعال است. ما حدس زدیم که دنباله دار ممکن است بسیار بزرگ باشد، اما برای تأیید این موضوع به برترین داده ها احتیاج داشتیم.

بر همین اساس هم تیم او در 8 ژانویه 2022 از هابل برای گرفتن 5 عکس از دنباله دار استفاده کرد و سپس چالش اصلی تیم، در تأیید مقدار هسته و تمایز میان آن و گیسوی دنباله دار بود.

برناردینلی-برنشتاین برای هابل خیلی دور است و نمی تواند دقیقا هسته آن را مشخص کند. اما تیم علمی، یک سیگنال نوری را با تلسکوپ تشخیص داد که موقعیت دنباله دار را نشان می دهد. آن ها سپس توانستند از مشاهدات هابل و با استفاده از روش مدل سازی رایانه ای برای نشان دادن محل گیسو و مشخص مقدار هسته استفاده نمایند.

این پژوهشگران داده های خود را با مشاهدات قبلی اجرا شده به وسیله آرایه میلی متری/زیرمیلی متر آتاکاما (ALMA) در شیلی مقایسه کردند و دریافتند که تخمین های قبلی اجرا شده با آلما با یافته های تازه همسو هستند. مشاهدات رادیویی آلما بعلاوه به آن ها امکان داد تا روی بازتاب جرم تمرکز نمایند و نشان دهند که سطح دنباله دار تیره تر از چیزی است که انتظار داشتند. آن طور که جویت گفت: این بزرگ و از زغال سیاه تر است.

دانشمندان فکر می نمایند که دنباله دار برناردینلی-برنشتاین، از ابر اورت (Oort Cloud)، دورترین منطقه منظومه شمسی که شمار زیادی دنباله دار در آن ساکن هستند، در حال سفر به بخش داخلی منظومه شمسی است.

تصور می گردد که دنباله دارهایی که در این ابر بزرگ و پراکنده قرار دارند، نزدیک تر به خورشید شکل گرفته اند اما در اثر برهم کنش گرانشی با سیاره های غول پیگر تازه متولد شده منظومه ما، بسیار دورتر پرتاب شده اند. این اجرام اغلب تمایل دارند که بیرون بمانند مگر اینکه فشار گرانشی دیگری، آن ها را به سوی ما حرکت دهد.

تصور می گردد که این دنباله دار که بسیار دور از زمین است و از دورترین نقاط منظومه شمسی سرچشمه می گیرد، در یک مدار بیضوی 3 میلیون ساله دور خورشید حرکت می نماید. دانشمندان فکر می نمایند که در دورترین نقاط مدار خود ممکن است حدود نیم سال نوری از خورشید فاصله داشته باشد.

عکس کاور: طرحی گرافیکی از دنباله دار برناردینلی-برنشتاین

Credit: NOIRLab/NSF/AURA/J. da Silva, Spaceengine

منبع: Space